wzorzec

Wzorzec ogara polskiego. FCI standard 52 (15.XI.1966)

Wrażenie ogólne:

Pies średniego wzrostu, silnej i zwartej budowy, o silnym kośćcu i pewnej masie, proporcjonalnych nogach. Cała sylwetka wskazuje na siłę i wytrwałość, mniej na szybkość. Głos w czasie gonu po tropie czysty, donośny, o średniej zmieniające się tonacji, u suk zwykle wyższy.

Głowa:

Dość ciężka, o szlachetnym wykroju, z profilu zbliżona do prostokąta średniej długości, pysk wydłużony, z przodu tępo zakończony, nie klinowaty ani spiczasty. Fafle grube, zwisające, nos ciemny, duży i szeroki, dolna warga z zajadem zwisającym. Szczęki mocne, dostatecznie długie, z prawidłowym zgryzem. Żuchwa dobrze umięśniona. Czaszka tak długa jak kufa. Linia czołowa z linią kufy tworzą kąt rozwarty. Łuki brwiowe silnie rozwinięte, czoło w znacznych zmarszczkach. Kość potylicowa wyraźnie zaznaczona. Załamanie czołowo - nosowe wyraźne.

Oczy:

Wyraz łagodny, spokojny, nie za głęboko osadzone, ciemnobrązowe, dolne powieki u psów starszych obwisłe.

Uszy:

Nisko osadzone, dość długie, luźnie wiszące, u dołu lekko zaokrąglone. Dolne partie zawijają się ku środkowi szczelnie przylegając do głowy.

Szyja:

U nasady przy tułowiu znacznej grubości, silna, muskularna, średniej długości. Podgardle zwisające z dużą ilością fałdowanej skóry.

Budowa przodu:

Klatka piersiowa o dużej pojemności, w miarę szeroka i głęboka, przedramię dość dobrze umięśnione. Łopatka skośna, pokryta dobrze rozwiniętymi mięśniami. Napiętek dobrze zaznaczony, wydatny, wyraźny, suchy, gruby, odpowiednio do kości nóg.

Nogi:

Na dość grubej kości mocne mięśnie, palce dobrze zebrane, pazury silne, grube, u psów pracujących krótkie. Przy białych palcach jasne, przy żółtych - czarne.

Korpus:

Klatka piersiowa obszerna, w miarę szeroka i głęboka. Pierś z przodu sięga do łokcia, żebra dobrze wysklepione, długie - jak i cała klatka piersiowa, bardziej zbliżone do pozycji pionowej niż u innych ras. Grzbiet długi, szeroki i muskularny. Krzyż nie spadzisty, szeroki. Brzuch duży, pojemny, prawie tej samej głębokości co klatka piersiowa. Kryje w sobie dobrze rozwinięte narządy trawienia. Bok nie zapadły, wypełniony, zaokrąglony, z możliwie krótką, małą słabizną.

Budowa tyłu:

Uda na grubej kości; długie, mocne, dobrze rozwinięte mięśnie; goleń pochyła, dość krótka, dobrze umięśniona. Staw skokowy suchy, wyrazisty.

Tylne kończyny:

Pęciny lekko pochyłe, palce dobrze zebrane, podeszwy szerokie, pokryte grubą skórą.

Ogon:

Osadzony raczej nisko, gruby, pokryty dłuższym włosem od spodu, sięga niżej stawu skokowego, lekko spadający, od połowy podudzia lekko zgięty. W ruchu swobodnym uniesiony nieco ku górze, lecz nie zaokrąglony. Podczas gonu nieco osadzony, zwisa poniżej poziomu.

Kolor (maść) sierści:

Głowa i uszy z wyjątkiem nalotów z obu stron czaszki podpalane, uszy nieznacznie ciemniejsze od reszty. Nogi, podbrzusze i uda również podpalane. Korpus czarny lub ciemnoszary, prawie czarny, w staropolskim języku myśliwskim zwany podżartym. Podpalenie zasadniczo żółte, ma różne natężenie tej barwy aż do rdzawo - cynamonowej, najbardziej cenionej u ogara polskiego. Włos biały dopuszczalny w kształcie strzałki przez głowę aż do nosa, na piersiach, końcach łap i na końcu ogona. W czapraku czarnym, zachodzącym aż na głowę, wyraźne punkty nad oczami o kolorze podpalenia, czerń zachodząca aż na kufę dyskwalifikuje ogara polskiego.

Sierść:

Średniej długości, gruba, z gęstym podszyciem, nieco dłuższa na karku, tylnej części tylnych nóg i na dolnej części ogona.

Budowa:

Waga: suki 20 - 26 kg, psy 25 - 32 kg
Wzrost: suki 55 - 60 cm, psy 56 - 65 cm.

Chód - bieg:

Normalnie posuwa się drobnym, powolnym, ociężałym truchtem. Podczas polowania szuka i goni w ciężkim galopie.

Wady anatomiczne:

Zbyt długie lub za małe i odstające uszy. Głowa bez wyraźnie zarysowanej potylicy i ze słabymi łukami brwi. Zbyt jasne oko. Czarna kufa. Słabe umięśnienie Rozlazła stopa. Wisząca pęcina. Ogon cienki, za krótki lub za długi i źle owłosiony, zakręcony . Słabo rozwinięta klatka piersiowa. Wadliwy zgryz. Chrapliwy głos.

w: K. Ściesiński, Ogar polski. Gończy polski, Warszawa 1997

***